Het is inmiddels al weer ruim 6 maanden geleden dat Pa ons is ontvallen. Het klinkt wellicht vreemd, maar missen doe ik hem niet echt meer, althans…het is een ander gevoel van missen geworden, minder emotioneel en ik ben er inmiddels aan gewend dat hij niet meer in persoon aan de eetkamertafel zit als ik thuis binnenkom.
Des te meer is hij aanwezig in de dagelijkse dingen die ik doe, ik betrap mijzelf erop dat ik, waarschijnlijk zoals vele, dingen doe die ik mijn vader vroeger ook heb zien doen..
Afgelopen vrijdag avond was zo’n momentje dat hij even bij mij in de auto zat, op weg naar Oosterbeek…hij toverde even een glimlach op mijn gezicht…ik zal uitleggen waarom..
Ik ben geboren in Nijmegen, in de wijk Duckenburg op de Aldenhof…een wijk aan de rand van de stad, grenzend aan de Berendonck, een vroegere zandafgraving en inmiddels een recreatiegebied van de gemeente Wychen. Tussen Duckenburg en de Berendonck bevond zich mijn wereld tot mijn 10de jaar, de staddijk. Als gezin brachten wij veel tijd door in het mooie gebied wat zich tussen en om Nijmegen en Arnhem bevind….Malden, Mook, Wychen, Berg en dal, ubbergen, Renkum, Oosterbeek, de Ooijpolder, Hatertse vennen en zo meer.
Inmiddels loopt tussen de staddijk en de Berendonck de A73, deze vond pas aansluiting met knooppunt Ewijk (E31) in 1986. Toen wij in 1978 naar Leusden verhuisde was er nog geen sprake van deze snelweg. Ook de A28 Amersfoort – Utrecht werd pas in 1986 officieel in gebruik genomen, ik weet nog dat wij met de modelvliegclub de vrije vogels ( Soesterberg) gewoon op de lege snelweg konden landen en opstijgen !…maar ik dwaal af …
Daar onze directe familie in Nijmegen en omgeving woonde, gingen wij bijna wekelijks naar Nijmegen, en ik heb ik die jaren maar weinig snelweg gezien, Pa reed altijd binnendoor, zo min mogelijk snelweg…Achterveld, De Glind, Lunteren, Ede, Ginkelse heide…daar begint voor mij altijd een beetje vakantie gevoel…niet alleen omdat het er barst van de toeristen, maar de omgeving is prachtig.
Vroeger, tijdens de ritten naar onze vakantiebestemming in Franrijk, deed hij dat al…wij hadden nooit last van zwarte zaterdag ! Wij kwamen namelijk nooit op de snelweg…wel zwaaide we naar de stilstaande Hollanders op de route du soleil, als we van het ene pittoreske dorpje naar het andere reden…die ritten waren op zich al vakantie, met zijn zessen in de Mitsubitshi Galant, zittend op het middenconsole (tussen de voorstoelen, gordels hoefde niet en roken mocht nog) van de auto om maar niks te missen van de weg voor ons ( en om natuurlijk niet tussen drie zussen op de achterbank te hoeven zitten ! ). Ieder stadje had een verhaal en pa wist er iets over te vertellen, hij stippelde de reis altijd uit, tjokvol met bezienswaardigheden en feitjes …de vakantie begon zodra de auto de straat uit reed !
….Terug naar vrijdag…onderweg naar Oosterbeek, via Achterveld, De Glind, E30 Barneveld-Ede…tot aan de A12…File…eerste afslag …Bennekom, Wageningen….en daar was Pa…”mooie route he jongen” …jazeker Pa :-)… “hebben we al vaak gereden !”….genieten.
Pa had eigenlijk nooit haast, heb hem eigenlijk ook nooit kunnen betrappen dat hij mopperde op mensen of op werk, wist het aangename naar boven te halen in dingen die een noodzakelijk waren zoals van A naar B rijden…Ik merk dat ik, als ik het toelaat, ik dat ook graag ervaar, net als Liam die altijd vraagt…moeten we over de snelweg !!
Als hij die avond daadwerkelijk naast mij in de auto had gezeten, dan had hij genoten van de rit samen, het landschap en de herinneringen en zou hij gezegd hebben “ja jongen, mij maken ze de pis niet lauw ! “
Enjoy Life !
Paul