Momenteel weer enorm last van een zogeheten “Brainfart” …tsjonge wat is het weer druk daarboven. Er gebeurt veel op het moment, leuke dingen maar zeker ook lastige dingen.
Vandaag wederom een nieuw traject gestart met onze dochter waarbij je wederom aan een nieuwe partij duidelijk mag maken wat er loos is, voor hun nieuw, maar voor ons inmiddels een herkenbaar en bijna voor te kauwen patroon. Het is bijna als spieken op je examen….als je de vragen kent, kan je de antwoorden voorbereiden en manipuleren. We weten dan ook al na een uur praten of het eventuele traject kans van slagen heeft terwijl de andere partij zeker nog 2 weken nodig heeft om een traject te kiezen.
Dit soort dingen zetten mij altijd op scherp en creëren een enorme geordende chaos in mijn hoofd, resulterend in deze “brainfart”. en dan nog te bedenken dat ik eigenlijk alleen een samenhangend verhaal hier neer zet en niet de chaos zo op papier plemp…jullie hebben weer geluk !
Wat er ook gebeurt, is dat op het moment van schrijven mijn vader verjaard….vandaag 22 september 2016. Eigenlijk geen heugelijke dag, want ik kan de dag niet met hem vieren aangezien hij ons anderhalf jaar geleden is ontvallen. In de aanloop naar zo’n dag ben ik erg bezig met mijn moeder en hoe het voor haar moet zijn om de verjaardag van pa te vieren zonder pa….mijn zoon vraagt heel terecht, moet ik oma nu feliciteren of condoleren ? Ik heb hem gezegd dat hij oma maar een fijne gedenkdag moet wensen en dat hebben we dan ook gedaan…de wens uitgesproken naar oma en (o)pa herdacht…dat was fijn.
Ik ben rond dit thema, zoals gewoonlijk, ook druk in gesprek geweest met mijzelf…en dan voornamelijk met vragen over dood gaan…ben ik bang voor de dood, hoe zal het voelen als je dood gaat…wat gebeurt er met je….waar ga je heen! vragen die eigenlijk op het eerste gezicht geen simpel antwoord lijken te hebben……Toch heb ik er voor mijzelf een aantal kunnen beantwoorden.
Als eerste kom ik tot de conclusie dat ik niet bang ben voor de dood….begrijp me niet verkeerd hoor….ik wil nog lang niet !! de laatste twee vragen, wat gebeurt er met je en waar ga je heen ben ik nog niet over uit, maar ik heb sterk de neiging om te zeggen…..verras me maar !
Het antwoord op de tweede vraag heeft eigenlijk bepaald dat ik niet bang ben voor de dood als in het doodgaan. Ik denk namelijk dat, zoals veel dingen in het leven, doodgaan je overkomt…….denk daar maar eens over na..
Hoezo..dat overkomt je…nou gewoon…..er overkomt je iets…en het besef komt vaak pas later dat je iets overkomen is, het moment zelf is een volledig niets.
Ik vergelijk het met het krijgen van een ongeluk…je ziet het aankomen…maar op het moment van impact of neerkomen voel je niets…pas enige momenten later als het besef er is van wat je is overkomen ga je voelen waar de impact heeft plaatsgevonden en komt de pijn….het moment daarvoor is je “overkomen” en als je in het moment overlijd, zal het besef niet komen en blijft het “niets” …..
Of vergelijk het met gaan slapen, dat overkomt je elke avond…weet jij precies op welk moment je “slaapt”…ik niet…dat overkomt je…je maakt dat moment niet “bewust” mee…je computer wordt stap voor stap uitgeschakeld en het enige wat blijft draaien is de timer….die vervolgens s’ochtend de boel weer stapsgewijs opstart…van de tussenliggende tijd weet je “niets” !…en als je timer er mee stopt….
Zo denk ik ook dat het doodgaan moet voelen, wellicht voel je het aankomen, maar van het moment voel je niets….het overkomt je gewoon.
Als iets je overkomt wordt er vaak vanuit gegaan dat je geen invloed hebt gehad op hetgeen je gebeurt is, het is je tenslotte gewoon overkomen en dat gegeven stelt mij gerust….
net als dat mijn geboorte mij is overkomen, zal ook mijn dood mij overkomen en het enige waar ik invloed op heb is het leven wat er tussen zit.
Enjoy Life
Paul